Deel 2 van 2
De dag nadat Paul en ik terugkeken op zijn ‘pijnlijke-arm-verhaal’, gebeurt er iets interessants.
Als we na ons ontbijt, samen genieten ons eerste kop koffie, staan we stil bij hoe goed we het hebben en delen wat ons bezighoudt.
Ik vertel iets over waar ik de dag ervoor op stuitte tijdens het schilderen.
Uit het niets rollen er tranen over mijn wangen. ‘Let er maar niet op hoor. Ik begrijp ook niet waar die opeens vandaan komen,’ zeg ik wat ongemakkelijk terwijl ik mijn tranen van mijn gezicht veeg.
Paul kijkt me verontwaardigd aan. ‘Het mag er toch gewoon zijn,’ zegt hij liefdevol.
‘Ik merk dat ik nog steeds afhankelijk ben van jouw reactie en die van anderen op mijn schildercreaties. Als ik geen: O wat mooi hoor, dan weet ik niet hoe snel ik eroverheen moet schilderen. Het doet me denken aan de reacties die ik op de basisschool kreeg tijdens tekenles. Elke keer had ik buikpijn als de juf zei dat we gingen tekenen of schilderen. Het zag er gewoon niet uit als ik een boom of een hond probeerde te tekenen. En ik vind dit nog steeds zo. Eigenlijk wel stoer van me dat ik toch anderhalf jaar geleden ben begonnen met die cursus intuïtief schilderen.’
Paul glimlacht en ik vervolg: ‘Gisteren had ik de neiging om maar helemaal te stoppen. Ik ken dit van mezelf en weet dat het een vluchtroute is om emoties waar ik geen zin in heb, te vermijden. Maar schilderen helpt me om puur te genieten van het bezig zijn met verf en het resultaat los te laten. Alleen nieuwsgierig te zijn naar wat zich ontvouwt als ik laag over laag opbreng. Nee, ik ga dit niet opgeven. En ik ga ook proberen te stoppen met de creaties van anderen als maatstaf te nemen.’
Nog steeds luistert Paul aandachtig en ik zeg: ‘Wat fijn om dit te delen. Het lucht me op en geeft ruimte.’
Wat ben ik gek op hem, denk ik bij mezelf. Hoe veiliger ik me voel, des te meer durf ik mezelf in al mijn puurheid te laten zien. Vooral als hij zo aanwezig is. Sterker nog, als Paul druk is met andere dingen dan komt het niet eens bij me op om zoiets te delen. Alleen als hij er volledig is komt mijn kwetsbaarheid naar de oppervlakte. Wat een bevrijding. Is dat niet waar iedereen naar verlangt? Iemand die zo naar je luistert?
Dat hij soms niet luistert als ik hem ervan probeer te overtuigen dat hij beter hulp kan gaan zoeken voor zijn pijnlijke arm, ach dat neem ik hem niet kwalijk. Dat hij op deze manier wel luistert is voor mij veel belangrijker.