Wat ik zie in de dagelijkse praktijk is dat ieder zo verschillend reageert op een nare ervaring. Toen ik zo’n 20 jaar geleden begon met het werken met cliënten, was ik daar zo geïntrigeerd door. De onderzoeker in mij wilde graag weten wát maakt dat de ene cliënt op een ogenschijnlijk eenvoudige manier nare ervaringen achter zich laat en de ander totaal het spoor bijster raakt. Een praktijkvoorbeeld.
Jan en Willem, twee collega’s, krijgen te horen dat ze hun fantastische baan gaan verliezen. Als procesbegeleider bij de reorganisatie van hun bedrijf, kom ik met hen in contact. Beide mannen zijn helemaal ontdaan, er is boosheid, verdriet en angst. Er is ook ontkenning. Dit kan niet waar zijn? Dit soort dingen gebeuren toch alleen bij andere mensen?
Een half jaar later zie ik Jan in de praktijk. Hij heeft last van nare beelden die steeds opkomen sinds hij getuige is geweest van een ernstig verkeersongeval. Ik vraag hem hoe het met hem is gegaan na zijn ontslag. ‘Ik heb me een paar weken enorm rot gevoeld. Toen heb ik voor mezelf de knop omgezet en me gerealiseerd dat ik hier niets aan kan veranderen. Wat kan ik wél veranderen?’ Jan startte met een aanvullende cursus en kort daarna vond hij via zijn netwerk zijn huidige nieuwe job.
Een jaar nadat ik Willem ontmoette tijdens de reorganisatie, zie ik hem op aandringen van een vriend, in de praktijk. Hij is inmiddels in een zwart gat terechtgekomen; de relatie is door zijn partner beëindigd, sociale contacten heeft hij nauwelijks en hij heeft nog steeds geen werk. Hij is ten einde raad en voelt zich machteloos. Met frisse tegenzin heeft hij zich aangemeld. ‘Zo is het toch ook niks’. In het eerste gesprek laat hij weten dat hij zo boos is op zijn oude werkgever. Hij heeft nog geprobeerd om het ontslag aan te vechten, maar zonder resultaat. ‘Het is gewoon niet eerlijk’.
Willem is zo gericht op het feit dat hem iets is aangedaan, dat hij zich niet bewust is dat hij verantwoordelijk is voor zijn eigen welzijn. Dat hij kan onderzoeken waar hij wél invloed op kan uitoefenen. Als hij niet in actie was gekomen, dan is de kans groot dan hij alleen maar dieper in het zwarte gat zou verdwijnen.
In beweging komen is de remedie; zeker als je je slachtoffer voelt. En hoe doe je dat dan? Waar begin je?
Uit eigen ervaring weet ik dat het zo waardevol is om een coach te hebben. Het heeft mij geholpen om meer in mijn kracht te komen én het leven te leven waar ik volop van geniet. Met tegenslagen kan ik veel beter omgaan. Ik had het in ieder geval niet alleen gekund.
Er is wel moed voor nodig om dit proces aan te gaan. Je weet nooit wat je te wachten staat.
Ga jij de uitdaging aan? Lees dan verder wat je gaat ervaren als je aan de slag gaat.