fbpx
Meteen naar de inhoud

Weg van de pijn

‘Ik wil nog nadenken of ik mee ga doen met jullie online training. Het voelt heel goed ons gesprek. Het feit dat je garandeert dat ik écht van mijn angst afkom als ik actief deelneem aan de wekelijkse live-coaching en de opdrachten uitvoer, kan ik bijna niet geloven. Het geeft me vertrouwen als je zegt dat ik anders mijn geld terugkrijg. Ik heb het geld wel, maar ik vind het een hele investering.’ Debbie slaakt een diepe zucht.
Ruim een half uur heeft zij met Mirjam, de initiator van het online Panic-Free-programma, gesproken. ‘Wat heb je ervoor over om je niet meer te laten leiden door angst?’ vraagt Mirjam.
‘Ik heb er alles, echt alles voor over, maar ik heb al zoveel geprobeerd. Het is me nooit gelukt. Sterker nog, angst maakt dat ik voortdurend aan het overleven ben. Ik wil juist genieten en van alles ondernemen.

Dagelijks heeft Mirjam meerdere gesprekken met mensen die geïnteresseerd zijn in ons programma. In dit programma van 6 maanden begeleiden we de deelnemers naar een leven vol vertrouwen.
Hierover schreef ik eerder in mijn blog Als angst de regie neemt.
Dat zich zoveel mensen zouden aanmelden voor een intakegesprek, hadden we niet durven hopen. Met dank aan Facebook!

Net als Debbie zijn de meesten enthousiast en krijgen hoop dat ze eindelijk verlost gaan worden van de allesbeheersende angst. Velen trekken zich terug als zij zich realiseren dat het programma ook betekent dat je bereid moet zijn om pijn en angst in de ogen te kijken. Opeens ontstaan er dan allerlei redenen waarom ze besluiten af te zien van deelname. Heel begrijpelijk.

Debbie heeft de moed bij elkaar geraapt en zich aangemeld. Zij was één van de eerste deelnemers. Mede dankzij haar is het aantal deelnemers verdubbeld sinds we eind februari zijn gestart. We zijn razend enthousiast over de aanmeldingen van deze moedige mensen.  

‘Wat staat mij te wachten? Wat als ik de controle verlies?’ Tegelijkertijd is er ook die andere kant. ‘Eindelijk ga ik het echt aanpakken. Ik kies voor mezelf!’ Wat een opluchting.

Jaren geleden kreeg ik zelf last van allesoverheersende angsten. Uit het niets werd ik tijdens het autorijden overvallen op weg naar een klant. Ik begon te zweten, mijn hart ging als een malle tekeer en de buikkrampen herinner ik me als de dag van gisteren. Het bleef niet bij die ene keer. Sterker nog, het gebeurde steeds vaker. Wat ellendig heb ik me gevoeld.

Mijn toenmalige coach zei heel stellig tegen me: ‘We proberen allemaal de pijn te vermijden. Dat is heel menselijk. Dus neem het jezelf niet kwalijk. Alleen door het in de ogen te kijken, ga je van je angst afkomen.’ Op dat moment geloofde ik het nog niet zo dat het écht nodig was om het in de ogen te kijken.  

Maar gaandeweg werd duidelijk dat ik de grootste pijn uit mijn leven niet verwerkt had. Jarenlang was het me gelukt om weg te gaan van het enorme gemis van mijn pubers die ik nauwelijks meer sprak. Zij bleven na mijn scheiding bij hun vader wonen.  Al mijn vrije tijd ging op aan studie. Op mijn werk wisten collega’s niet eens dat ik kinderen had. Zodra het over kinderen ging, was ik weg. Pas toen het contact weer langzaam herstelde, kwam het grote verdriet naar boven. Ik stikte erin. Ik verdronk in schuldgevoel en onbeschrijfelijke pijn. Ik moest weer hulp zoeken. Deze keer kon ik mijn coach wel geloven.

Met de kinderen en mij is het helemaal goed gekomen. We zijn in liefdevolle verbinding met elkaar.

Neemt niet weg dat ik een traantje wegpink nu ik hierover schrijf.