Zaterdagochtend loop ik in een vrolijke stemming de deur uit, op weg naar de kaasboer. Het is drukker dan gebruikelijk door de proeverij die zich voor de SPAR, onze benedenbuur, heeft opgesteld. Een gezellige drukte voor zo’n klein dorp als Langeraar.
Een wat oudere man met een panische blik loop ik bijna tegen het lijf. Onze ogen ontmoeten elkaar. ‘Hier is iets goed mis’, denk ik bij mezelf. Ik kijk hem vragend aan.
‘Het is toch niet normaal wat hier gebeurt! Hoe verzinnen ze dit? Dit is toch geen anderhalve méter?’ zegt hij op een boze toon, terwijl hij wijst naar de proeverij. Hij kijkt om zich heen en lijkt steun te zoeken.
Opgelucht haal ik adem. Ik begrijp waar dit over gaat.
De stemming van de man is zo anders dan de vrolijkheid die ik nog geen minuut geleden ervaarde. Even moet ik schakelen en bedenk me dat ik wel een reactie wil geven en eigenlijk ook helemaal niet. Ik heb sowieso geen zin om een gesprek met hem aan te gaan over de ‘anderhalve meterafstand’.
Mijn gedachtestroom komt op gang ‘Welk verhaal speelt zich af in hem? Wat ellendig voor die man dat hij zich hier zo druk overmaakt. Hoe reageer ik op zijn indirecte oproep aan mij?’
Er komt niets. Ik murmel: ‘Tja, tja’, om de tijd op te vullen….. ‘Zo hebben we allemaal onze uitdagingen, meneer’. Ik kijk hem glimlachend in de ogen in de hoop dat hij zich wat ontspant. Hij draait zich om en loopt weg.
Niet gelukt dus. Het was ook niet de meest fantastische uitspraak van mij.
Als ik even later een slok neem van mijn zelfgemaakte cappuccino, komen de verhalen bij mij los.
Misschien was het beter geweest als ik zijn gevoel had erkend. In de trant van: ‘Zo te zien maakt u zich zorgen of misschien bent u wel boos?’
Tja, wanneer doe je het goed hè? En wat is goed? Goed voor wie?
Welke verhalen spelen er bij die man? Ik kan er alleen naar gissen. Van ‘Straks word ik ziek, tot misschien ga ik wel dood’. Of wie weet is het iets heel anders.
Hoe zou het zijn als ik hem zou vragen om zijn verhalen te veranderen? Het kan zijn dat hij geen enkele nieuwe versie kan bedenken.
Toch zijn de mogelijkheden voor een nieuwe versie van onze verhalen oneindig. Ik kan er wel een paar bedenken voor die paniekerige man: wat een gezelligheid hier; wat fijn dat ik gezond ben.
Of: ik ben wel mijn vrouw verloren aan corona. Niet zo gek dat ik zo reageer.
Ik ken het zo goed dat ik me laat leiden door verhalen die ik ook nog zelf geloof, tenminste op dat moment. Sterker nog, het overkomt me elke dag in meer of mindere mate. Ik voel me dan slachtoffer van die situatie. Niet echt een lekker gevoel. Maar er is áltijd een ander verhaal mogelijk.
Wat kan je doen als je niet op het idee komt dat je zelf kan kiezen waar je op focust? Heb je eigenlijk wel een keuze als ellendige verhalen je beheersen? Laat staan als je daadwerkelijk te maken hebt met spanningen, verlies of ziekte.
Het goede nieuws is dat ik weet dat door hiermee te oefenen, ik er steeds beter in wordt om me bewust te zijn van mijn verhalen. Op dát moment heb ik een keuze waar ik mijn aandacht op richt.
Grote inspiratiebron is voor mij het boek De Keuze van Edith Eger. De vrouw die de holocaust heeft overleeft. Zij beschrijft op een indrukwekkende manier haar verhaal. Wat me zo fascineert is dat het haar steeds weer lukt om de meest verschrikkelijke situaties te overleven.
Wat haar levensverhaal mij leert is dat je werkelijk áltijd een keuze hebt.
- Wil je hierover van gedachten wisselen? Neem dan vrijblijvend contact op via willeke@moeiteloosbestaan.nl ,
bel M 06 13223839 of plan via agenda een kosteloze afspraak in.
- Lijkt het je leuk om als eerste mijn volgende blogs in je mailbox ontvangen?
Laat het dan weten via willeke@moeiteloosbestaan.nl .
- Weet je al dat we in november starten met onze bewustzijnsretraites? Kijk op https://moeiteloosbestaan.nl/moeiteloos-bestaan/retraites/ voor meer info of bel gerust.