Deel 1 van 3
Foto: Corrie met Baloe
In de afgelopen maand is ze 70 jaar geworden. Ze is een uitzondering in vele opzichten. 15 jaar geleden meldde Corrie zich aan als cliënt omdat ze geen idee meer had over hoe ze verder moest met haar leven.
Ik zie haar nog zitten in de rolstoel. Haar man aan haar zijde. Wat een hoopje mens. De pijn en ellende stralen van haar af. Haar ogen staan dof. We kijken elkaar aan en op dat moment glimlachen we allebei. Het is alsof we elkaar al lang kennen.
Vier weken geleden was ze opgenomen in het ziekenhuis voor haar derde ketaminekuur*. Het enige middel dat helpt om de pijn, veroorzaakt door posttraumatische dystrofie, een beetje dragelijk te maken.
Het bijzondere aan zo’n kuur is dat alle sociaal wenselijke remmen losgaan. Je emoties en alles wat er in je leeft, krijgt vrij spel.
De tweede dag van de opname bel ik en vraag hoe het op dit moment voor haar is. ‘Ik ben zo blij dat je belt. Ik voel me zo gelukkig! Ik heb geen pijn.’ De euforie klinkt door in haar stem. Even later vervolgt ze: ‘Gisteren was mijn dochter op bezoek en ik vind het zo erg voor haar dat ze zo verdrietig is om mij.’ Corrie barst in tranen uit.
‘Ik voel zo gruwelijk veel liefde’, zegt ze even later. Ze schiet in de lach en realiseert zich dat gruwelijk niet echt een woord is dat past. ‘Het is alsof alle schillen om me heen verdwenen zijn en er alleen maar liefde is.’
Ze vertelt over een appje dat ze kreeg van haar buurvrouw Nettie. ‘Wat erg Corrie dat je in zo’n rollercoaster van emoties zit. Sterkte hoor!’
Corrie zegt lachend: ‘Ik vind het helemaal niet erg, ik vind het juist wel lekker dat ik alles kan laten gaan. Zelfs de dokter zegt dat ik gewoon mijn tranen de vrije loop kan laten en dat het er allemaal bij hoort.’
Ik hoor een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. Alsof een last van haar schouders valt.
‘Zo zie je maar weer’ zeg ik, ‘wat een ander zegt gaat altijd over de ander.’ Samen zijn we stil. Het is alsof ik haar hoor denken.
‘Uhh… wat bedoel je precies?’ vraagt ze.
‘Nettie’s reactie laat mij zien dat zij zich inleeft vanuit haar eigen beleving. Lief bedoelt natuurlijk, maar het is wel vanuit haar perspectief. Ze gaat ervan uit dat het erg voor je is. Dat kan zijn omdat ze het zelf lastig vindt om met emoties om te gaan. Of misschien heeft ze een andere reden.
Jij vertelde net dat je het juist zo fijn vindt hoe je alles kan laten gaan. Je staat er helemaal niet bij stil hoe een ander erover denkt’.
Het is weer even stil. ‘Wat een lekker idee eigenlijk. Dan hoef ik me echt nooit meer ongemakkelijk te voelen als een ander kritiek op me heeft. Dat is fantastisch.’
Dat het niet zo eenvoudig is als Corrie nu schetst, laat ik maar even voor wat het is. Het is inderdaad fantastisch, maar ik weet natuurlijk ook dat dit besef niet altijd voldoende is om je ontspannen te voelen in elke situatie. Het blijft oefenen.
In het volgende blog meer over Corrie.
* Meer informatie over de ketaminekuur vind je op https://www.rijnstate.nl/aandoening-en-behandeling/pijn-behandelen-met-een-ketamine-infuus/