Deel 3 van 3
Eind september begroet ik een vrolijk lachende Dionne. Het is inmiddels ruim een maand geleden dat we met EMDR hebben gewerkt. Vol enthousiasme vertelt ze dat het super goed gaat. Ze heeft weer plezier in het autorijden, zelfs op snelwegen ervaart ze geen enkele spanning. Het grootste stuk naar Italië heeft niet haar vriend, maar zij zélf met veel plezier gereden. ‘Ik begrijp niet wat er gebeurd is. Zonder nadenken stap ik gewoon in de auto en pak de kortste route. Ik heb mijn vrijheid weer terug! Ook heb ik meer energie. Dat zal niet alleen door de heerlijke vakantie komen,’ zegt ze lachend.
‘Wat een fantastische successtory Dionne!’ roep ik uit. Diep geraakt ben ik door de zichtbare verandering in haar. Ze straalt van oor tot oor, haar schouders naar achteren, alsof ze meer plek inneemt. Ik krijg er kippenvel van. We zijn beiden even stil.
Hoe is het mogelijk dat iets waar je 10 jaar last van hebt opeens is verdwenen? Wat heeft nu echt bijgedragen aan deze verandering? Hoe kan het dat de ene cliënt reageert zoals Dionne en de ander daar veel meer tijd voor nodig heeft of zelfs nóóit van een specifieke angst afkomt.
Ik kan er allerlei hypotheses op loslaten. Innerlijk hoor ik een stem die zegt: ‘Weet je nu nóg niet dat dit soort dingen gebeuren. Je hebt te snel je conclusie getrokken. Je pretendeert toch dat alles mogelijk is?’
‘Ik had niet verwacht Dionne dat je in zo’n korte tijd deze verandering zou doormaken’, vervolg ik hardop. Ze glimlacht tevreden.
Op dit moment gaat het zo goed, dat ze geen reden ziet om met EMDR te werken aan andere pijnlijke ervaringen.
Nog niet zo lang geleden zou ik met haar hebben besproken dat het haar waarschijnlijk goed zou doen als ze toch haar ‘rugzak’ meer zou legen. Zelf heb ik daarom jarenlang allerlei therapeuten en coaches bezocht in de hoop dat ik me steeds beter zou gaan voelen.
Ik geloof hier niet meer in. Uit ervaring weet ik, dat het vroeg genoeg is om ergens aandacht aan te besteden als ik er in het alledaagse bestaan teveel last van heb. Daarbij komt dat verandering van perspectief soms de meest simpele en snelle manier is om je goed te voelen. Daarover een andere keer meer.
Morgen trekt Dionne haar politie-outfit weer aan. Ze heeft een gesprek ingepland met haar leidinggevende met als doel haar grenzen aan te geven en uiting te geven aan haar behoeften. ‘Ik ga het anders doen’, zegt ze vastberaden.
Als ze de deur uitloopt denk ik bij mezelf: ‘Dionne gaat haar vrijheid leven’.