Deel 2 van 3
De tweede keer dat ik Dionne verwelkom in de praktijk, 2 weken later, ziet ze er nog vermoeider uit. Alsof ze haar laatste reserves heeft verbruikt.
Aan het eind van de eerste sessie hadden we afgesproken om vandaag met EMDR te werken aan haar angst voor autorijden op de snelweg. Ze vertelde toen dat haar klachten 10 jaar geleden zijn ontstaan, na een heftig incident met een klein kind tijdens een dienst.
‘Eerst maar eens ontdekken of er voldoende draagkracht is om EMDR te doen vandaag’, denk ik bij mezelf.
Dionne begint te vertellen: ‘Nog een paar dagen werken en dan heb ik vakantie. Ik ben er zo aan toe. We gaan naar Italië omdat mijn vriend dit graag wil. Ik heb helemaal geen zin en zie er erg tegenop. Zijn belofte om de hele weg te rijden helpt me niet. Ik ben doodmoe en wil niets meer moeten. Tegelijkertijd kan ik hem ook niet teleurstellen’. Ze kijkt me wanhopig aan.
Ik uit mijn zorgen over haar welzijn. Vertel haar dat ik me mezelf herken in hoe ze omgaat met zichzelf. Dat ik een kampioen ben geweest in het altijd maar proberen de ander tevreden te stellen. Het gevolg was totale uitputting. Wilskracht maakte plaats voor de boodschap van mijn lichaam: Stop!
Al pratende realiseert Dionne zich dat ze echt stappen moet ondernemen om beter voor zichzelf te zorgen. Ze neemt zich voor om met haar leidinggevende af te stemmen of ze niet thuis kan werken tot haar vakantie. En die afspraak om een dag met haar kleine nichtje door te brengen gaat ze doorschuiven.
‘Ik wil echt graag vandaag aan de slag met EMDR, want ik hoop dat ik dan weer met plezier kan autorijden’, zegt ze.
Haar sterke verlangen doet me besluiten om toch te gaan werken met EMDR. We veranderen van positie zodat ik dicht genoeg bij haar ben om de oogbewegingen te begeleiden. Ik stel voor haar alvast te laten ervaren hoe de oogbewegingen gaan. Ze houdt haar hoofd stil en volgt mijn vingers die ik op ooghoogte voor haar een aantal keer van links naar rechts beweeg.
‘Wat ik van je vraag is om open te staan voor wat er opkomt. Dat is ons kompas. Het enige wat er nu toe doet, is dat je serieus neemt waar je aandacht naartoe gaat. Wat neem je waar in je lichaam? Welke emoties komen er bij je op? Richt je aandacht op je lichaam, op je ademhaling. Kijk op afstand naar de ervaring van toen, zonder dat je je best doen om de feitelijke situatie weer te geven. Welk beeld heeft op dit moment de meeste lading als je ernaar kijkt?’
Nog voordat er woorden opkomen zie ik haar lijf reageren. Alsof ze in elkaar krimpt. ‘Ik voel spanning in mijn kaken, het is alsof mijn keel dicht zit. En ik voel me misselijk’.
Niet echt lekker om te ervaren, maar voor mij wel een teken dat haar lijf de opgeslagen emoties aan het loslaten is. We gaan door met EMDR en zo’n 10 minuten later wordt het zichtbaar rustiger in haar lichaam. Ze ademt dieper en haar gezicht ontspant. Ze voelt zich opgelucht en in haar hoofd voelt het aangenaam leeg.
Wanneer ze opgeruimd de praktijkruimte verlaat, maak ik een paar aantekeningen. ‘Tegen omvallen aan. Volgende keer situatie na EMDR checken’.
Op dat moment had ik me niet kunnen bedenken wat het effect zou zijn en Dionne nog minder. In het volgende blog de laatste van deze serie van 3 vertel ik er meer over.
Meer informatie over de manier waarop ik werk met EMDR vind je op www.moeiteloosbestaan.nl .