fbpx
Meteen naar de inhoud

Opgesloten in huis

‘Ik krijg steeds meer moeite met Corona. Ik mis de ontmoetingen met anderen, het samenzijn, elkaar diep in de ogen kijken. Het lijkt wel of ik anderen nodig heb om te kunnen opladen. Ik vind het heel vervelend om te merken dat ik zo afhankelijk ben van anderen.’ Sylvia slaakt een diepe zucht. Via het scherm zie ik dat ze er veel last van heeft. Nu ken ik haar al wat langer. Ik weet dat ze meestal een positieve draai geeft aan lastige situaties. Blijkbaar lukt het haar nu niet.

Sylvia gaat verder: ’Ik had me zo verheugd op de retraite die je in november zou gaan geven. Alweer iets dat niet doorgaat. Alle ontmoetingen met gelijkgestemden worden geannuleerd. Ik vlucht dan maar in Netflix-series. Tegelijk weet ik dat ik dit doe omdat ik moeite heb om mezelf op te zoeken. Gelukkig ben ik wel aan het werk, waardoor ik in ieder geval van huis ben. Dit geeft me wat afleiding’, zegt ze met een flauw glimlachje.

Ik vraag haar hoe dit video-consult een toegevoegde waarde voor haar kan hebben.

Ze denkt na en zegt: ‘Ach ik weet het eigenlijk niet goed. Alleen al je te zien laadt me op. Ik haal gewoon levensenergie uit onze gesprekken.’

We kijken elkaar aan in stilte. Het voelt alsof er geen afstand is, terwijl we fysiek meer dan 100 kilometer van elkaar verwijderd zijn. Bijzonder toch hoe dat werkt.

‘Hoe zou het zijn als je een manier vindt om jezelf op te laden?’ vraag ik.

‘Dat zou fantastisch zijn, maar ik vind het ook wel spannend. Want wat kom ik tegen in mezelf als ik dat doe? Ik denk bijvoorbeeld aan mijn eerdere pogingen’. Sylvia richt haar blik naar linksonder, waardoor ik het vermoeden krijg dat ze in gedachten terugkeert naar een nare ervaring. Dat laat ik even voor wat het is*. Ik nodig haar uit om weer met haar aandacht naar het nu terug te komen.

Ik merk op dat ook zíj dit stap voor stap kan leren. Dat ik haar daarbij graag ondersteun. ‘Het echte werk zal je natuurlijk zelf moeten doen Sylvia. Uit eigen ervaring weet ik dat het aankomt op het doen. Uit je comfortzone stappen. Ook jij kan dit. Ik herinner me zo goed hoe ik uit angst voor wat ik bij mezelf tegenkwam altijd iets bedacht om te doen dat belangrijker was dan in stilte naar binnen keren. Nu ik heb geleerd hoe ik met mijn angst kan omgaan, kan ik deze met nieuwsgierigheid onderzoeken. Sterker nog, stilte is minstens zo belangrijk voor mij geworden als gezond eten.’

We onderzoeken wat voor Sylvia de eerste stap zou kunnen zijn. Ze kiest ervoor te starten met een schrijfoefening, waarbij ze zich richt op het deel in haar dat er vertrouwen in heeft dat ze het aankan.

‘Als je tussentijds behoefte hebt om te sparren, dan weet je me te vinden’, zeg ik geruststellend. 

* In een van de volgende blogs ga ik dieper in op mijn motivatie om niet op de nare ervaringen te focussen maar op het ‘nu’.