Op een verjaardag vertelt een lezer dat hij mijn blog ‘Als ik onder druk sta’ heeft gelezen. Hij herkent zichzelf in het verhaal. Zijn vriendin kijkt hem verrast aan en zegt: ‘Ik wist niet dat jij daar ook wel eens last van hebt.’ Blijkbaar heeft zij het dus ook gelezen.
‘Niet vaak, maar ik ken het wel,’ zegt hij bijna verontschuldigend. ‘Is het ook echt gebeurd wat je daar schrijft?’ vraagt hij.
‘Wat leuk dat je het verhaal hebt gelezen én dat je jezelf erin herkent. Ja, het is echt gebeurd. Uitgangspunt van mijn blogs is wat ik meemaak in mijn praktijk en in het dagelijkse leven. Geïnspireerd door de boeken van Irvin Yalom, psychiater en bestsellerauteur, schrijf ik open over wat er in mij omgaat.
Net zoals ik mezelf herken in de boeken van dr Yalom, zo herkennen mensen zich in wat ik schrijf. In de tijd dat onzekerheid over mezelf de boventoon voerde, liet ik het wel uit mijn hoofd om mijn mindere leuke kanten te delen met anderen. Nu vind ik het bevrijdend om mijn ervaringen te delen, zonder dat ik me van mijn beste kant hoef te laten zien. Daarbij kom ik er steeds meer achter dat het universele uitdagingen zijn waar mijn verhalen overgaan. Ieder mens heeft in meer of mindere mate last van onzekerheid. Door daar eerlijk over te zijn, vertrouw ik erop dat anderen geïnspireerd worden om ook eerlijk te zijn naar zichzelf. Ik heb gemerkt dat als ik mezelf niet veroordeel als ik onzeker ben, het leven een stuk vrolijker wordt.’
‘Hoe doe je dat? Jezelf niet te veroordelen?’ vraagt hij. ‘Want voor ik het weet, is het al gebeurd.’
‘Dat is een kwestie van oefenen. Denk vooral niet dat ik er vrij van ben. Het is niet mijn streven om oordeelvrij te worden. Dat lijkt me onmogelijk. Het gaat erom dat ik inzie dat ik aan het oordelen ben. Op dat moment heb ik een keuze, namelijk ermee doorgaan of stoppen. In het eerste geval ga ik me steeds beroerder voelen. Daar blijf ik soms in hangen. Maar vroeg of laat realiseer ik me dat ik kan stoppen. Dan zeg ik bijvoorbeeld tegen mezelf: “Je hoeft niet perfect te zijn.” of “Hoe zou ik me voelen zonder dat ik mezelf veroordeel?” Ik zie het als een oefening om minder te oordelen met als gevolg dat de liefde en zachtheid in mij meer ruimte krijgt.’
Zijn vriendin kijkt me aan. ‘Het klinkt zo simpel,’ zegt ze bedenkelijk. ‘Ik herken mezelf ook in jouw verhaal. Uren kan ik bezig zijn met hoe ik het anders had kunnen doen. Ik baal dan zo van mezelf.’
‘Dat snap ik helemaal én daar zit precies het probleem. Door mee te gaan in je verhaal, krijgt het oordelen over jezelf alle ruimte. De eerste stap is dit inzien. Geduld is essentieel. Hier spreekt een ervaringsdeskundige,’ zeg ik lachend.