Alle verhalen die ik schrijf over cliënten, laat ik hen lezen voordat ik ze publiceer. Details pas ik aan als zij dit willen. Ook de voornaam verander ik, tenzij iemand het juist leuk vindt als ik de eigen naam gebruik. En die cliënten zijn er ook. Soms verander ik de naam waardoor het iets triggert bij diegene. Zoals bij Jenny. ‘Het zou fijn zijn als je mijn eigen naam gebruikt, want ik heb een antipathie tegen de naam Jenny. Ik ga het blog op een later moment nog lezen. Maar dit wilde ik je alvast laten weten.’
Het was de tweede keer dat een verzonnen naam dit effect had. Ik vond het wel komisch. Hoe bestaat het dat ik precies een naam verzin waar de ander een hekel aan heeft.
Een paar dagen later schrijft Jenny: ‘De blogs zijn heel prettig om te lezen en herkenbaar. Laat alles maar staan zoals het is. Ook de naam.’
Ik ben blij dat het stuk haar zo goed bevalt dat zelfs de naam niet aangepast hoeft te worden.
Soms duurt het wat langer voordat ik een reactie krijg.
Toen ik Agnes voor de tweede keer mailde met de vraag of ze de concepttekst had gelezen, ontving ik dezelfde dag bericht terug.
’Sorry voor mijn late reactie, ik was nogal druk. Eerlijk gezegd moest ik me er ook toe aanzetten om het te gaan lezen, want ik was toch enigszins bang voor wat je over mij zou schrijven. Maar ik vond het leuk om te lezen en leerzaam. Jij laat ook wat van jou zien. Dat geeft mij kracht. Plus ik merk hoe ik in zo’n korte tijd met jou al ver ben gekomen. Van mij mag je het zo plaatsen hoor, ik heb daar helemaal geen moeite mee. En ik ga nu nog harder werken om uit de slachtofferrol te komen.’
In haar laatste zin refereert Agnes aan de neiging die we allemaal hebben om je zo nu en dan slachtoffer te voelen. Dat het steeds weer een bewuste keuze is om niet in die rol te schieten, omdat het je niet verder helpt.
Confronterend is het soms ook voor degene waarover ik schrijf. Een andere cliënt die wel met haar eigen naam genoemd wordt, schrijft: ‘Ik heb de conceptblogs gelezen. Zou dit over een ander gaan? vroeg ik me af. Het lijkt of het nog moet binnenkomen dat het echt over mij gaat. Het maakt me overigens niet uit wat anderen ervan vinden. Dat is zo bevrijdend.’
Toen ik de eerste keer aan een cliënt vroeg of ze het oké vond dat ik haar situatie als uitgangspunt gebruikte voor mijn verhalen, moest ik een drempel over. Haar enthousiaste reactie verraste me. Ze vond het zelfs heel leuk dat ik het haar vroeg. Het stimuleerde me om door te gaan.
‘Waarom schrijf je deze verhalen?’ vroeg iemand me onlangs.
Mooie vraag, die ik mezelf ook al had gesteld. Meer daarover in een volgend blog.