Mijn verhaal
Opgroeien in een gereformeerd gezin
Inspelen op wat er in mijn omgeving gebeurt, weten wat de ander nodig heeft, is me met de paplepel ingegoten.
Onbewust heb ik de rol van de spin in het web op me genomen. Met vier broers en als middelste en enig meisje in het gezin een logische rol.
Dat ik later bleek hooggevoelig te zijn, wist ik toen nog niet.
Als papa goed gehumeurd is, dan doe je een stap naar voren en zo niet dan zoek je toch gewoon veiligheid bij de hond?
En ik bof toch maar dat ik als enig meisje een eigen kamertje heb.
De zondagen duurden eindeloos.
niet fietsen,
niet buitenspelen met de buurtkinderen.
Wel twee keer per zondag urenlang in de kerkbanken zitten.
Wel elke zondag dezelfde jurk, want een broek is alleen voor jongens.
Wat er buiten het gezin, buiten de gereformeerde school, catechisatie en de gereformeerde volleybalvereniging zich afspeelt….
….ik had geen idee.
Dat is de zondige wereld. Zij komen niet in de hemel, zo werd mij verteld. Wat een angst heeft me dat gebracht!
‘Houden van‘ blijkt niet voldoende, mijn huwelijk strand
Ook als volwassene heb ik het nog volgehouden in de kerk. Tot ik op een zondag in de ochtenddienst het hellevuur voor me zie.
Ik beland in een depressie, door angsten overmand. Zo uitgeput dat ik uren nodig heb om ons huis te stofzuigen.
De avond voor onze huwelijksdag, een aantal jaren eerder, sta ik aan de slaapkamerdeur van mijn ouders om ze te laten weten dat ik helemaal niet wil trouwen met hem.
Angst om teleur te stellen houdt me in de greep.
Op 19 jarige leeftijd trouwde ik met hem.
Binnen 4 jaar kregen we 3 kinderen.
‘We houden van elkaar’, is onvoldoende om ook een volwassen relatie met elkaar te hebben.
Pas 17 jaar en veel conflicten verder, hak ik de knoop door.
De angst voor de onzekere toekomst is groot, heel groot.
Nooit meer vergeet ik de nacht dat ik me realiseerde dat ik al mijn grenzen aan het overschrijden ben en dat dit alleen stopt als ik wegga.
Ik ben bang en voel tegelijk een ongekende kracht in mij loskomen.
En ja daar waren ook heel wat tegenkrachten. Vooral van de kerkgemeenschap en alle vrienden die daarbij hoorden.
Kracht in mijzelf vinden
Mijn kracht wordt versterkt door een nieuwe groep om mij heen.
Ik was twee jaar daarvoor was gestart met de opleiding hypnotherapie.
Not done in mijn kringen.
Deze opleiding heeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost gegeven.
Medestudenten en docenten lieten me zien dat er alle reden was om meer op mijzelf te vertrouwen.
Sterker nog, dat ik aangeboren talenten had om als therapeut aan de slag te gaan. Het heeft wel tijd gekost voordat ik dat ook met mijn gevoel beaamde.
Een redder in nood dient zich aan
De weken na de keuze om te scheiden haal ik opgelucht adem en tegelijk heb ik geen idee hoe ik alleen de zorg voor de kinderen, inmiddels pubers, voor elkaar moet gaan krijgen.
Ik realiseer me ook dat ik dit voor het grootste gedeelte al alleen gewend ben te doen.
Maar financieel gezien?
En in welke buurt vind ik een huis, of misschien wordt het een flatje?
Is er iemand die mij wil ondersteunen of kan ik die steun wel vergeten omdat ik zulke ‘foute’ keuzes maak?
En daar dient zich de redder aan, althans dat dacht ik toen.
Binnen een paar weken voel ik aan alles dat er iets niet pluis is. ‘Het ligt aan mij. Ik zie het niet goed. Vertrouw maar wat meer op wat hij zegt’, zo verloopt mijn innerlijke dialoog.
Niet in staat mezelf serieus te nemen, stel ik mijn kinderen voor een keuze.
Bij hun vader in de huidige woning te blijven wonen;
of bij mij mét die ander in een andere woonplaats.
Naïef denk ik dat de afstand van 45 minuten rijden geen probleem is.
Als er één ding is wat ik over zou mogen doen….
Jaren heeft schuldgevoel mij achtervolgd.
Heel wat therapieën verder.
Tót mijn oudste dochter zegt ‘Mam, stop alsjeblieft daarmee. Ik heb er zoveel last van dat je je schuldig blijft voelen’.
Vluchten in werk en studie
De leegte zonder mijn kinderen vul ik met studie en werk.
Dag in dag uit met mijn neus in de boeken of aan het werk. Hypnotherapie, psychologie en allerlei specialisatie rond ik succesvol af.
Best tevreden over het nieuwe bestaan, zolang ik mijn emoties maar wegduwde.
De reactie van mijn eerste cliënte staat me helder voor de geest. Wat was ze blij met onze sessies. Nooit had ik op dat moment kunnen bedenken dat ik honderden cliënten zou gaan zien in de jaren erna.
Mijn relatie gaat steeds meer de vorm krijgen van een broer-zus relatie.
Twee jaar lang heb ik erover gedaan om een streep te zetten onder mijn tweede huwelijk. Angst houdt mij ook nu in de greep.
Dit hoor ik dagelijks van mijn cliënten.
Voor het eerst alleen en VRIJ
Het is 2011.
Voor het eerst in mijn leven koop ik een woning, helemaal alleen voor mij.
Voor het eerst voel ik me vrij!
De enorme financiële schuldenlast ervaar ik dan niet als last, maar als iets dat er nu bij hoort. Wat een ongekende vrijheid.
De praktijk is overvol zonder aan marketing te doen. Opdrachten in het bedrijfsleven geven een extra boost aan mijn zelfvertrouwen én aan de financiële middelen.
Ik werk 7 dagen per week en ik slaap.
Voor privé afspraken is nauwelijks tijd over. Maar mijn energie en stemming is fantastisch.
Na een jaar volledige focus op werk, realiseer ik me dat er andere behoeften in de knel komen. Eindelijk kom ik terecht bij vragen zoals:
Welk ritme past bij mij;
waar besteed ik mijn aandacht aan;
wat laat ik schieten;
wat vind ik nou echt leuk om te doen.
Onrust was er ook.
Wie ben ik zonder relatie?
Wat ik wel zeker weet is dat ik het goed heb met mezelf,
Leef ik echt liever alleen ?
Kan ik een relatie aangaan zonder mijzelf op te offeren?
Daarbij komt dat het als single toch wel een stuk eenvoudiger is om je eigen pijnpunten te ontlopen dan in een relatie.
Gelukkige relaties bestaan echt én zijn geen garantie
Een enorm waardevolle tijd volgt. Het is alsof ik de jongvolwassen tijd vol experimenteren en ontdekken, dunnetjes over mocht doen.
En dan gebeurt het in de zomer van 2014.
Ik zie hem aankomen lopen richting mijn voordeur.
Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn ademhaling stokte. Wat onhandig verwelkomen wij elkaar, en een paar minuten later omarmde ik hem en zei: ‘Bij jou kan ik me veilig voelen’.
Een gedenkwaardig moment voor ons allebei. Na de eerste verliefdheid zijn we door heel pittige tijden gegaan.
We hebben onze eigen patronen in de ogen gekeken, onze pijnpunten en overlevingsmechanismen. Met behulp van een coach hebben we geleerd om onze emoties bij onszelf te houden, in plaats van die te projecteren op elkaar.
Een heel spannend proces.
Momenten van diepe liefde en verbondenheid wisselen zich af met zo hard mogelijk willen vluchten.
De angst dat de geschiedenis zich zou herhalen is dan te groot. De angst om elkaar te verliezen trouwens ook.
In november 2017 trouwen we.
Voor ons beiden voor de derde keer.
We beloven elkaar te stimuleren en motiveren om trouw te zijn aan onszelf en dat we van daaruit onze keuzes maken.
Dat we het niet persoonlijk maken als de ander een keuze maakt die minder fijn voor jezelf is, of misschien zelfs pijnlijk.
Dat we door liefde gedreven niet liever willen dan dat de ander doet wat klopt voor hem of haar.
En toen kwam Covid-19
Het is 2020. We zijn opeens 24 uur per dag en weken achter elkaar, samen. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Het wordt zichtbaar dat onze wezenlijke behoeften niet te verenigen zijn.
In het voorjaar van 2021 besluiten we om onze relatie te beëindigen. Pijnlijk en verdrietig, maar het is de enige optie als ik trouw wil blijven aan mijn wezenlijke behoeften.
Ik kijk terug op een fantastische tijd die we samen hebben beleefd. De mooie ervaringen en de lol die we samen hebben beleefd. En ook de verbondenheid en de liefde die er was. Ik had het niet willen missen.
Wat ik wil betekenen voor mijn cliënten?
Het proces dat ik zelf heb doorgemaakt heeft me veel geleerd, me bewuster gemaakt.
Mijn opleiding als psycholoog was een belangrijke stap om met steeds meer vertrouwen mijn bijdrage te leveren aan het bewustwordingsproces van anderen.
Mezelf serieus nemen, vertrouwen op mijn innerlijk weten.
Het bewustzijn dat ik, net als ieder ander, uniek ben.
Conditioneringen loslaten, mijn ‘echte ik’ leven.
Angst en andere emoties in de ogen kijken in plaats van ervoor weglopen.
Ontevredenheid zien als een signaal dat ik bij mezelf vandaan ben geraakt.
Niet buiten mijzelf de oplossing zoeken, maar in mijzelf.
Mijn hartenwens is dat ik anderen kan inspireren om ook op ontdekkingsreis te gaan naar je ‘echte ik’ en daardoor volop te leven wie je bent met jouw unieke talenten.
Vanuit míjn innerlijk weten kan ik nooit weten wat goed is voor de ander. De ander is de enige die het weet. Je kunt alleen maar zelf je eigen waarheid ontdekken.
Als je even niet meer weet hoe je daar bij kunt komen, dan deel ik graag met jou de wijsheid en kennis die ik heb opgedaan in het leven.